Κοίλη καλοσύνη
Το ότι η πορεία για το Πολυτεχνείο συνδυάστηκε με βανδαλισμούς σε ισραηλίτικες επιχειρήσεις από άτομα που σίγουρα αυτοπροσδιορίζονται ως αντιφασίστες είναι δηλωτικό του στρεβλού ανθρωπισμού της Αριστεράς. Η Αριστερά που βλέπει τον φασισμό και τον ναζισμό παντού, αλλά αδυνατεί να τους εντοπίσει στην αναπαραγωγή πρακτικών βγαλμένων κατευθείαν από την Ιστορία του ναζιστικού κινήματος, διδάσκει άθελά της ότι οι ψαρωτικά περίβλεπτοι τίτλοι τιμής (ανθρωπιστής, αλληλέγγυος, αντιφασίστας) δεν είναι μόνο κενοί περιεχομένου χωρίς την αντίστοιχη δράση, αλλά συχνά περικλείουν μία ουσία ευθέως αντίθετη προς τις έννοιες που τάχα πρεσβεύουν.
Ακτιβίστρια της τσάντας
Κάποιοι άλλοι δεν διεκδικούν την καθολική αποδοχή, αλλά κάνουν τα πάντα για να μη χάσουν την έγκριση της «φυλής» τους. Η εικόνα της Νατάσσας Μποφίλιου με μια tote bag που έφερε το σλόγκαν Free Palestine, περασμένη στον ώμο, ήταν ταυτόχρονα αναμενόμενη αλλά και απογοητευτική: αναμενόμενη, επειδή περσόνες σαν την Μποφίλιου είναι προγραμματισμένες να χορεύουν (πανηγυρικά, θρηνητικά, επαναστατικά) στον ρυθμό του πολιτικά φανατισμένου κοινού τους· απογοητευτική, γιατί αντιτίθεται στους όρους που η ίδια η Μποφίλιου έθεσε στην πολιτική της έκφραση. Γιατί άραγε στην πολεμική σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστίνης η τραγουδίστρια δεν είναι «με τον άνθρωπο»; Τι κάνει το παλαιστινιακό δράμα επωνυμότερο του ουκρανικού; Η δογματική μονομέρεια της «φυλετικής» συμπόνοιας ίσως.
